Μια παρτίδα σκάκι

Ήτανε μια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα βασίλειο όχι και πολύ μακριά από δω, ένας τίμιος, πλην όχι και τόσο φτωχός, επιχειρηματίας. Είχε ένα τσούρμο επιχειρήσεις, προσωπικό, παρατρεχάμενους διευθυντάδες και δικηγορίσκους, κότερο, σύζυγο και παιδιά, έπαυλη και περιστέρια. Ήταν απλός, προσιτός και κοιτούσε τους υπαλλήλους του στα μάτια. Τα Χριστούγεννα τους έδινε κρασιά και γαλοπούλες, δώρα για τα παιδάκια τους και πλήρωνε πάντα μα πάντα στην ώρα του.

Στις ανάγκες τους τους παραστεκότανε, τους δάνειζε χωρίς τόκο, τους πλήρωνε τις υπερωρίες, τα βραδινά και τα κυριακάτικά τους. Κάθε χρόνο, για την κοπή της πίτας, πραγματοποιούσε δεξίωση φαντασμαγορική και με κάθε επισημότητα χάριζε δώρα και ταξίδια στους τυχερούς που “δάγκωναν” το φλουρί.

Κάποτε, ήρθε κι η κακιά εκείνη ώρα της κρίσης της μεγάλης στο βασίλειο του επιχειρηματία. Στην αρχή δεν υπήρξε πρόβλημα κανένα και όλοι μακάριζαν τους εργαζόμενους των επιχειρήσεών του.  Και μετά, όλα άρχισαν να καταρρέουν. Πρώτα εμφανίστηκαν καθυστερήσεις στις πληρωμές των μισθών. Ένα μήνα, δύο μήνες, τέσσερις. Έπειτα ήρθε η μόδα των οικειοθελών αποχωρήσεων. Υπογράψτε παρακαλώ ότι χάνετε τη δουλειά σας με τη θέλησή σας κι εγώ θα σας δώσω μπόνους. Και θα σας κουνώ το μαντήλι ρυθμικά.

Τέλος, με την ευλογία του βασιλιά και των “θεσμών”, ήρθαν και οι περικοπές. Περικοπές στο ωράριο εργασίας, περικοπές στο μισθό, περικοπές στην αξιοπρέπεια. Έκαναν φτερά οι συλλογικές συμβάσεις, υπογράψτε παρακαλώ ατομική σύμβαση, μείον τριάντα τοις εκατό οι αποδοχές, κομμένα τα επιδόματα τριετιών, γάμου, ανθυγιεινών κλπ κλπ κλπ. Δε φτάνει που έχετε δουλειά, θέλετε και να πληρώνεστε. Κακομαθημένοι. Αχάριστοι.

Τελικά, ο καλός επιχειρηματίας, πήρε τη δύσκολη απόφαση να τερματίσει τη λειτουργία της επιχείρησης που του προσέφερε κάποια έσοδα, προκειμένου να κρατήσει την άλλη επιχείρηση που είχε περισσότερο… πρεστίζ. Μια ωραία μέρα λοιπόν, ανέθεσε στους υφισταμένους του να συγκεντρώσουν το σύνολο των εργαζομένων της εν λόγω επιχείρησης, για να τους ανακοινώσουν την αναστολή της λειτουργίας αυτής, δηλαδή να πάρουν τον π...λο. Οι εργάτες δάκρυσαν, έκλαψαν, έφεραν αντιρρήσεις και πρόβαλαν επιχειρήματα, μα του κάκου. Ο κύβος είχε ριφθεί. Έτσι λοιπόν, μετά από δέκα, δεκαπέντε, είκοσι χρόνια εργασίας, μάζεψαν τα μπογαλάκια τους, πήραν τις αποζημιώσεις τους και με σκυφτό κεφάλι γύρισαν στο σπιτάκι τους.

Μερικούς μήνες μετά, ο επιχειρηματίας σκέφτηκε πως είχε κάνει μαλακία, πως τώρα πια που ο βασιλιάς και οι “θεσμοί” είχαν ξεφτιλίσει τους μισθούς, θα μπορούσε να επαναπροσλάβει τους μισούς – ή μάλλον για να είμαστε ακριβείς δυο μούντζες μόνο – εργαζόμενους, με τα μισά λεφτά, μηδέν δικαιώματα και μπόλικη ευγνωμοσύνη, καθώς έμειναν για κάμποσο άνεργοι και γεύτηκαν άγρια την απελπισία και την αβεβαιότητα, οπότε θα τους δείχνει τη βαζελίνη και θα λένε ευχαριστώ. Και έτσι έγινε.

Έβγαλε τα ρούχα του ο επιχειρηματίας και τα φόρεσε αλλιώς, αλλά το τροπάρι παρέμεινε ίδιο. Δεν υπάρχει ρευστό, κάντε υπομονή, θα “ανοίξει” η δουλειά. Ένα μήνα, δύο μήνες, τέσσερις.

Εντέλει, φάνηκε μια συμφωνία στον ορίζοντα. Ένας άλλος σοφός επιχειρηματίας, μεγάλος και τρανός, θέλησε να συμπράξει μαζί του. Να γίνουν εταίροι. Και με τη βοήθεια του βασιλιά και των “θεσμών”, να νοικιάσουν και οι δυο το προσωπικό τους σε μια νέα, “παρθένα” εταιρεία, καθαρή και ξάστερη και με το μέλλον να διαγράφεται λαμπρό. Δώσανε τα χέρια, όρισαν παρατρεχάμενους διευθυντάδες και δικηγορίσκους, σκαρφίστηκαν επωνυμία και συγχώνευσαν τους εργάτες σε μια στέγη κοινή. Εργάτες επιφυλακτικούς και σκόπιμα μεταχειριζόμενους διαφορετικά, ενισχύοντας το κλίμα της καχυποψίας και τη διάθεση να βγάλει ο ένας το μάτι του άλλου. Τόσο προβλέψιμη η συμπεριφορά του λαού! Στα δάχτυλα σε παίζει η εξουσία…

Κι έτσι λοιπόν πορεύονται κι ετούτη τη στιγμή. Κάποιοι έφυγαν με “δόλο”, κάποιοι έμειναν, κάποιοι κάνουν την πάπια και κάποιοι περιμένουν ακόμα να “ανοίξει” η δουλειά.

 Και οι δυο τίμιοι επιχειρηματίες, μετρούν τα νούμερά τους, κάνουν τους υπολογισμούς τους και κινούν τα πιόνια στην ασπρόμαυρη σκακιέρα τους. Γιατί η δική τους η σκακιέρα, εκεί στο βασίλειο όχι πολύ μακριά από δω, έχει μόνο πιόνια. Ούτε βασίλισσες, ούτε αξιωματικούς, ούτε εσένα, ούτε κι εμένα.

Α. Pineli

Υ.Γ. Το παρόν δεν είναι προϊόν μυθοπλασίας και οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εσκεμμένη. Ο έχων τη μύγα να τη φέρει πίσω σώα και αβλαβή.