Μέσα ή έξω, πάνω ή κάτω
και τριγύρω κι αποκάτω,
μπουρδουκλώθηκα και πάλι
πέφτω δίχως μαξιλάρι.
Ναι ή όχι, ίσως, πρέπει,
η αλήθεια στον καθρέφτη.
Είναι εκεί, μα δε διακρίνω,
με τα χνώτα μου τη σβήνω,
τη θαμπώνω, την ξεχνάω,
στα χέρια τη στριφογυρνάω.
Με βλέπει και η Ιστορία,
του έθνους η σοφή κυρία,
θυμώνει, βράζει και βογκάει
και με μουγκρητά μιλάει.
Μου λέει: " Έλληνα, μην τρέμεις,
πόσο πια θα υπομένεις,
τι νομίζεις πως θα χάσεις,
ποια λεφτάκια σου να κλάψεις;
Αφού πείνασες καημένε,
Ευρωπαίε ονειροπαρμένε.
Τι χαϊρι έχεις δει απ' την "άρια" φυλή;
Μόνο σκύβεις το κεφάλι
κι από εγωισμό χαμπάρι.
Άντε σήκω, ανασκουμπώσου
πριν τελείως σε φιμώσουν.
Απ' τα ΑΤΜ ξεκόλλα
πήρες φόρα κατηφόρα,
ξέχασες πώς πολεμούσες,
πώς νικούσες, τι φορούσες;
Άντε βρες τη φουστανέλα,
Έλληνα γερά, με τρέλα,
πάρτο όπλο σου και βάρα
ευρωπαϊκή κεφάλα!
Βγάλτο άχτι σου, με λύσσα
μάτια, μύτη, δόντια, χτύπα.
Πώς πολέμησες θυμήσου,
μην αφήσεις να νικήσουν.
Τότε μόνο θα ησυχάσω,
θα λουφάξω, θα σωπάσω,
κι ήσυχη θ' αποσυρθώ
Αχ, Ελλάδα, σ' αγαπώ"...
