Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015

Ευτυχώς απέθανε

"Μόλις σκοτώσατε την Τρόικα".
"Γουάου"!
Στιγμές περηφάνιας και εθνικής ανάτασης που, αλίμονο, απ' ότι φαίνεται ανήκουν στο παρελθόν. Η νεοσυσταθείσα κυβέρνησή μας πραγματοποιώντας ένα ομολογουμένως θεαματικό τριπλό άξελ, τριπλό λουτς, διπλό τόλουπ και φλιπ, ζαλίστηκε για τα καλά, προσγειώθηκε σε θέση αποκλίνουσα κατά 180ο από την αρχική και άρχισε να μας τα μπερδεύει. Απέκτησε νέο λεξιλόγιο, το οποίο και εμείς σαν καλοί μαθητές δεν αργήσαμε να αποστηθίσουμε, όπου:
·  τρόικα = θεσμοί.  Η τρόικα πέθανε, τη σκοτώσαμε άρδην, ζήτω οι θεσμοί!
·  δανειστές = εταίροι. Ο εταίρος, η εταίρα και το μικρό πορνίδιο η Ελλάς…
·  μνημόνιο = πρόγραμμα. Με όρους και εφαρμοστικούς νόμους που εξακολουθούν να τσούζουν, όπως κι αν το ονομάζεται αγαπητοί εταίροι Ευρωπαίοι.
·  διαπραγμάτευση = θα το παίξω πρώτα λίγο μάγκας και μετά θα κάνω την κωλοτούμπα. Ουδέν σχόλιον.
Μήπως μας περνάτε για ανίδεους, αγράμματους, καθυστερημένους; Πώς γίνεται τη μια να λέτε ότι δε θέλετε χρήματα, θέλετε χρόνο και μετά να δηλώνετε πως δεν υπάρχουν λεφτά να πληρωθούν οι δόσεις του ΔΝΤ, οπότε και τη θέλετε τελικά μια χρηματοδότηση; Πώς είναι δυνατό να επιμένετε ότι δεν διαπραγματεύεστε άλλο με την Τρόικα και μετά να κάνετε ακριβώς αυτό; Πώς μπορείτε να κοροϊδεύετε έναν ολόκληρο λαό,  που αποφάσισε επιτέλους να βγει στις πλατείες και μετά να αρχίζετε τις πιρουέτες; Πριν ένα μήνα το ποσοστό σας ήταν 36%, πριν δύο εβδομάδες έφτασε κοντά στο 80%, τώρα όμως πού βρίσκετε αλήθεια;
Είναι γεγονός ότι στο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει ομοιογένεια. Στις τάξεις του μπορεί να συναντήσει κανείς δυσαρεστημένους πρώην κομμουνιστές, τροτσκιστές, αναρχικούς, αλληθωρίζοντες ΠΑΣΟΚους που αναζητούσαν καρέκλα μετά την ελεύθερη πτώση του πάλαι ποτέ δοξασμένου πράσινου σοσιαλιστικού κινήματος κ.ο.κ. Γι’ αυτό και είναι λογικό να μην υπάρχει απόλυτη συμφωνία στις απόψεις των στελεχών του. Ο κ. Γλέζος για παράδειγμα, ιστορική μορφή και ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, θεώρησε καθήκον του να ζητήσει συγνώμη από τον ελληνικό λαό, γιατί, όπως και ο ίδιος, πίστεψε ότι το αρχικό “ΌΧΙ” που ακούστηκε από την κυβέρνηση θα ήταν και πραγματικό. Οι τριγμοί και η φαγωμάρα έκαναν την εμφάνισή τους πιο ξαφνικά και από καλοκαιρινή μπόρα.
Ο κ. Μίκης Θεοδωράκης από την άλλη, άρχισε τα κονέ με τον κ. Κουτσούμπα, γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος, αφού φάνηκε ότι μάλλον απογοητεύτηκε ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ, ενώ στο παρελθόν είχε φέρει και μια (υπουργική) γυροβολιά τη Νέα Δημοκρατία.
Ναι, έχουμε συνηθίσει σαν λαός τόσο πολύ τις αλλαγές της διάθεσής σας και τις αλλαξοκωλιές σας κύριοι, που πλέον δεν αιφνιδιαζόμαστε και πολύ εύκολα. Το ελληνικό κείμενο, λέει τώρα ο υπουργός οικονομικών μας, ήταν επίτηδες ασαφές, επειδή έτσι το ζήτησαν οι εταίροι, προκειμένου να το περάσουν εύκολα και να το ψηφίσουν τα κοινοβούλιά τους. Μήπως όμως η ασάφεια αυτή βολεύει και σας, προκειμένου να το προσαρμόσετε και να το πασάρετε όπως σας συμφέρει στον μπουχτισμένο πια από ψέματα ελληνικό λαό;
Και αυτή την πιπίλα ότι η διαπραγμάτευση προϋποθέτει και συμβιβασμούς, να μην την ξανακούσω παρακαλώ. Αν είναι έτσι, έπρεπε να μας προειδοποιήσετε εξ’ αρχής ότι όσον αφορά τις προεκλογικές σας εξαγγελίες και υποσχέσεις, θέλετε να τις πραγματοποιήσετε όλες, θα παλέψετε για τις μισές, θα σας εγκρίνει το ένα τρίτο το Eurogroup, από αυτές θα απορρίψει η Γερμανία τα πέντε όγδοα και τελικά θα καταφέρετε τέσσερις μόνο και μάλιστα λειψές. Αυτά τα τέσσερα νομοσχέδια που έρχονται από βδομάδα. Και πολλά μας είναι.  

A. Pineli

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015

Μια παρτίδα σκάκι



Ήτανε μια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα βασίλειο όχι και πολύ μακριά από δω, ένας τίμιος, πλην όχι και τόσο φτωχός, επιχειρηματίας. Είχε ένα τσούρμο επιχειρήσεις, προσωπικό, παρατρεχάμενους διευθυντάδες και δικηγορίσκους, κότερο, σύζυγο και παιδιά, έπαυλη και περιστέρια. Ήταν απλός, προσιτός και κοιτούσε τους υπαλλήλους του στα μάτια. Τα Χριστούγεννα τους έδινε κρασιά και γαλοπούλες, δώρα για τα παιδάκια τους και πλήρωνε πάντα μα πάντα στην ώρα του.
Στις ανάγκες τους τους παραστεκότανε, τους δάνειζε χωρίς τόκο, τους πλήρωνε τις υπερωρίες, τα βραδινά και τα κυριακάτικά τους. Κάθε χρόνο, για την κοπή της πίτας, πραγματοποιούσε δεξίωση φαντασμαγορική και με κάθε επισημότητα χάριζε δώρα και ταξίδια στους τυχερούς που “δάγκωναν” το φλουρί.
Κάποτε, ήρθε κι η κακιά εκείνη ώρα της κρίσης της μεγάλης στο βασίλειο του επιχειρηματία. Στην αρχή δεν υπήρξε πρόβλημα κανένα και όλοι μακάριζαν τους εργαζόμενους των επιχειρήσεών του.  Και μετά, όλα άρχισαν να καταρρέουν. Πρώτα εμφανίστηκαν καθυστερήσεις στις πληρωμές των μισθών. Ένα μήνα, δύο μήνες, τέσσερις. Έπειτα ήρθε η μόδα των οικειοθελών αποχωρήσεων. Υπογράψτε παρακαλώ ότι χάνετε τη δουλειά σας με τη θέλησή σας κι εγώ θα σας δώσω μπόνους. Και θα σας κουνώ το μαντήλι ρυθμικά.
Τέλος, με την ευλογία του βασιλιά και των “θεσμών”, ήρθαν και οι περικοπές. Περικοπές στο ωράριο εργασίας, περικοπές στο μισθό, περικοπές στην αξιοπρέπεια. Έκαναν φτερά οι συλλογικές συμβάσεις, υπογράψτε παρακαλώ ατομική σύμβαση, μείον τριάντα τοις εκατό οι αποδοχές, κομμένα τα επιδόματα τριετιών, γάμου, ανθυγιεινών κλπ κλπ κλπ. Δε φτάνει που έχετε δουλειά, θέλετε και να πληρώνεστε. Κακομαθημένοι. Αχάριστοι.
Τελικά, ο καλός επιχειρηματίας, πήρε τη δύσκολη απόφαση να τερματίσει τη λειτουργία της επιχείρησης που του προσέφερε κάποια έσοδα, προκειμένου να κρατήσει την άλλη επιχείρηση που είχε περισσότερο… πρεστίζ. Μια ωραία μέρα λοιπόν, ανέθεσε στους υφισταμένους του να συγκεντρώσουν το σύνολο των εργαζομένων της εν λόγω επιχείρησης, για να τους ανακοινώσουν την αναστολή της λειτουργίας αυτής, δηλαδή να πάρουν τον π...λο. Οι εργάτες δάκρυσαν, έκλαψαν, έφεραν αντιρρήσεις και πρόβαλαν επιχειρήματα, μα του κάκου. Ο κύβος είχε ριφθεί. Έτσι λοιπόν, μετά από δέκα, δεκαπέντε, είκοσι χρόνια εργασίας, μάζεψαν τα μπογαλάκια τους, πήραν τις αποζημιώσεις τους και με σκυφτό κεφάλι γύρισαν στο σπιτάκι τους.
Μερικούς μήνες μετά, ο επιχειρηματίας σκέφτηκε πως είχε κάνει μαλακία, πως τώρα πια που ο βασιλιάς και οι “θεσμοί” είχαν ξεφτιλίσει τους μισθούς, θα μπορούσε να επαναπροσλάβει τους μισούς – ή μάλλον για να είμαστε ακριβείς δυο μούντζες μόνο – εργαζόμενους, με τα μισά λεφτά, μηδέν δικαιώματα και μπόλικη ευγνωμοσύνη, καθώς έμειναν για κάμποσο άνεργοι και γεύτηκαν άγρια την απελπισία και την αβεβαιότητα, οπότε θα τους δείχνει τη βαζελίνη και θα λένε ευχαριστώ. Και έτσι έγινε.
Έβγαλε τα ρούχα του ο επιχειρηματίας και τα φόρεσε αλλιώς, αλλά το τροπάρι παρέμεινε ίδιο. Δεν υπάρχει ρευστό, κάντε υπομονή, θα ανοίξει η δουλειά. Ένα μήνα, δύο μήνες, τέσσερις.
Εντέλει, φάνηκε μια συμφωνία στον ορίζοντα. Ένας άλλος σοφός επιχειρηματίας, μεγάλος και τρανός, θέλησε να συμπράξει μαζί του. Να γίνουν εταίροι. Και με τη βοήθεια του βασιλιά και των “θεσμών”, να νοικιάσουν και οι δυο το προσωπικό τους σε μια νέα, “παρθένα” εταιρεία, καθαρή και ξάστερη και με το μέλλον να διαγράφεται λαμπρό. Δώσανε τα χέρια, όρισαν παρατρεχάμενους διευθυντάδες και δικηγορίσκους, σκαρφίστηκαν επωνυμία και συγχώνευσαν τους εργάτες σε μια στέγη κοινή. Εργάτες επιφυλακτικούς και σκόπιμα μεταχειριζόμενους διαφορετικά, ενισχύοντας το κλίμα της καχυποψίας και τη διάθεση να βγάλει ο ένας το μάτι του άλλου. Τόσο προβλέψιμη η συμπεριφορά του λαού! Στα δάχτυλα σε παίζει η εξουσία…
Κι έτσι λοιπόν πορεύονται κι ετούτη τη στιγμή. Κάποιοι έφυγαν με “δόλο”, κάποιοι έμειναν, κάποιοι κάνουν την πάπια και κάποιοι περιμένουν ακόμα να “ανοίξει” η δουλειά.
 Και οι δυο τίμιοι επιχειρηματίες, μετρούν τα νούμερά τους, κάνουν τους υπολογισμούς τους και κινούν τα πιόνια στην ασπρόμαυρη σκακιέρα τους. Γιατί η δική τους η σκακιέρα, εκεί στο βασίλειο όχι πολύ μακριά από δω, έχει μόνο πιόνια. Ούτε βασίλισσες, ούτε αξιωματικούς, ούτε εσένα, ούτε κι εμένα.

Α. Pineli

Υ.Γ. Το παρόν δεν είναι προϊόν μυθοπλασίας και οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εσκεμμένη. Ο έχων τη μύγα να τη φέρει πίσω σώα και αβλαβή.

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2015

Μάθε παιδί μου γράμματα



Το κλισέ, λέξη παρμένη απ’ τη γαλλική γλώσσα, ορίζεται ως ο στερεότυπος τρόπος έκφρασης ή συμπεριφοράς, ένα τετριμμένο μοτίβο, το οποίο απ’ την πολλή επανάληψη έχει χάσει το νόημά του. Για να γίνει κατανοητό, παραθέτω παραδείγματα:
·  Κλισέ του συγγραφέα: έχει γράψει ένα ή περισσότερα best seller, ο εκδοτικός του οίκος αναμένει ανάλογη συνέχεια, η διορία του για νέο κείμενο λήγει και έχει καταρρεύσει λόγω της ολοένα και αυξανόμενης πίεσης που νιώθει να γράψει κάτι αντίστοιχα καλό, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να πετύχει ούτε μια παρομοίωση της προκοπής. Το γυρνά σε παιδικά παραμυθάκια, αλλά αντιλαμβάνεται ότι αποτυγχάνει παταγωδώς και εκεί, όταν το πεντάχρονο παιδί του του πετάει στο κεφάλι ένα πρες παπιέ.
·  Το κλισέ του εκλεγμένου πολιτικού: ως αντιπολίτευση, κατηγορεί συνεχώς την κυβέρνηση για ανικανότητα να κατανοήσει τις ανάγκες του βασανισμένου λαού και να δράσει αποτελεσματικά υπέρ αυτών. Ως κυβέρνηση, κατηγορεί την αντιπολίτευση που τα έκανε μαντάρα και δε μαζεύεται η κατάσταση με τίποτα. Ενίοτε τα δυο μπερδεύονται με απρόβλεπτες συνέπειες. Λαός; Ποιος λαός; Ας πρόσεχε τι ψήφιζε.
·  Το κλισέ της μητέρας: από τα πρώτα αγκού έχει βαθιά ριζωμένη στην καρδιά την πεποίθηση ότι το μωρό της είναι πανέξυπνο, πανέμορφο και  ξεχωριστό.  Και εξακολουθεί να την υποστηρίζει με σθένος, ακόμα κι όταν το παιδί σκοντάφτει στο ψυγείο ενώ βρίσκεται κοντά στην εξώπορτα.

Η ελληνική παιδεία έχει ξεφύγει από τα καθιερωμένα κλισέ. Τώρα με μεγάλη μου έκπληξη διαπιστώνω πως στη Β’ Δημοτικού μαθαίνουν την προπαίδεια (μέχρι το 12 και όχι μέχρι το 10, όπως εμείς τα χούφταλα), τη διαίρεση, τα τοπικά επιρρήματα και το Γιάννη Ρίτσο. Στο Γυμνάσιο είναι πια έτοιμοι για ολοκληρώματα και αστροφυσική, ενώ στο Λύκειο εντρυφούν στη Θεωρία των Πάντων, της Σχετικότητας, των Χορδών και του Χάους. Μέχρι να ολοκληρώσουν την υποχρεωτική εκπαίδευση είναι βέβαιο ότι δε θα χρειάζονται την ανώτατη. Θα τα ξέρουν όλα.
Απόδειξη ότι τα παιδιά αυτά έχουν ήδη εφεύρει μια εξελιγμένη μορφή στενογραφίας, όπου τίποτα = τπτ, μαλάκας = μλκ, μαλακά = soft και μαλάκυνση = γκάο μπίο. Επίσης καταφέρνουν να επικοινωνούν με greeklish και να καταλαβαίνονται, να αποκαλούν τη λαιμητόμο “λαιμοτόμο” και να απευθύνονται ο ένας στον άλλο χρησιμοποιώντας το ίδιο φιλικό επίθετο του μαλάκα, γνωρίζοντας όμως κάθε φορά με επιτυχία σε ποιον μαλάκα απευθύνονται ή ποιος μαλάκας τους απευθύνει το λόγο.
Η ελληνική παιδεία έχει φτάσει πολύ μακριά. Τώρα παίρνουν βαθμούς από την Γ’ Δημοτικού, γράφουν εξετάσεις συνεχώς και για πάντα και παπαγαλίζουν καλύτερα από τον παπαγάλο της γειτονιάς που φωνάζει διαρκώς “Γιώργο, πού είσαι”; Το τραίνο το γράφουν τρένο, το κτήριο κτίριο, τον πρίγκηπα πρίγκιπα κ.ο.κ. Απλά πράγματα.
Ταυτόχρονα, η ελληνικά παιδεία έχει περάσει σε νέο επίπεδο, ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο. Τώρα δίνει δουλειά και στους γονείς στο σπίτι, προκαλώντας τους να ανταποκριθούν στην απαιτητική εργασία του δασκάλου – καθηγητή και αναγκάζοντάς τους να αγοράζουν βοηθήματα προκειμένου να ανταπεξέλθουν στον καινούριο αυτό ρόλο βοηθώντας αποτελεσματικά το παιδί τους. Και βέβαια, προσφέρεται και η εναλλακτική λύση της/του δασκάλου στο σπίτι, από την πρώτη κιόλας Δημοτικού, τώρα στην προνομιακή τιμή των 7 ευρώ την ώρα μόνο.
Όχι, δε φταίνε ούτε οι δάσκαλοι ούτε οι καθηγητές. Εκείνοι κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν, τουλάχιστον τις περισσότερες φορές. Είναι το σύστημα τέτοιο (άλλο ένα κλισέ – φταίει το σύστημα αδέρφια) και εμείς παγιδευμένοι μέσα. Και το να αλλάζουν συνεχώς οι διαδικασίες με κάθε νέα κυβέρνηση, με κάθε νέο υπουργό παιδείας, χωρίς ουσιαστικά να αλλάζει τίποτα, δε βοηθά πουθενά. Γιατί αλλάζουν οι διαδικασίες, όχι η παιδεία.

A. Pineli

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015

Η Ελλάς βρυχάται - περίπου



Μια μικρή γατούλα άσπρη πουπουλένια,
ξάπλωνε στον ήλιο χωρίς καμία έγνοια.
Άραζε και έτρωγε κι έπλενε το κορμί,
προσεκτικά γλειφότανε να γίνει καθαρή.
Ήτανε πολύ ήσυχη μέσα στην αυλή,
το αφεντικό της πρόσεχε μην εξαγριωθεί.
Και έτσι όμορφα κι απλά περνούσανε οι μέρες,
η γάτα και το αφεντικό περάσανε τις βέρες.
Ήρθε και ο καρνάβαλος με γλέντια και χαρές,
η γατούλα γούσταρε να βλέπει φορεσιές.
Έβλεπε τα κοστούμια τους έβλεπε και τις μάσκες
έβλεπε και το αφεντικό να κυνηγά μπεκάτσες.
Και να που είδε όνειρο μια μέρα ξαφνικά
και βάλθηκε να γίνει τίγρης θηλυκιά.
Στον Αζόρ το είπε, το φίλο της το σκύλο,
που ήτανε δεμένος δίπλα της στον στύλο.
Μα ο σκύλος την απέτρεψε, τη μάλωσε με γέλια:
"Πού πας μωρή τρελή, γάτα είσαι και τεμπέλα,
οι τίγρεις είναι άγριες, αδάμαστες, θηρία,
εσύ μπασμένο κι άμοιρο δεν πιάνεις ούτε μία.
Ρίγες μπορεί να φόρεσες, ν' άρχισες να γρυλίζεις,
μα τους μεγάλους αίλουρους καθόλου δε θυμίζεις.
Βγάλε λοιπόν τη φορεσιά και κάτσε στα αυγά σου,
πριν έρθει το αφεντικό και κόψει την ουρά σου"!
"Σκύλε, φίλε μου εσύ σοφέ, άλλαξε η καρδιά μου,
ξύπνησανε τα ένστικτα που κρύβαν τη χαρά μου.
Δε νιαουρίζω τώρα πια, δε σέρνομαι στον ήλιο,
κάτι κουνιέται μέσα μου και τρέμει σαν το φύλλο.
Γι αυτό λοιπόν το αφεντικό δεν πάει να τραγουδάει,
κι άμα μου κόψει τα φτερά, η ψυχή θα πολεμάει"...

A. Pineli


Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2015

Να πέσουν οι μάσκες




Ο νέος "γόης" των ΜΜΕ υπουργός οικονομικών κ. Γιάνης (με ένα ν) Βαρουφάκης, έδωσε μια συνέντευξη στο γερμανικό περιοδικό Stern, στην οποία πλέκει το εγκώμιο της κυρίας Μέρκελ Party Girl και του Γερμανού ομολόγου του, κυρίου Σόιμπλε Μπούμπλε Μπούμπλε, ως εξής:
"Η Άνγκελα Μέρκελ είναι η πιο οξυδερκής πολιτικός στην Ευρώπη με διαφορά"
και για Σόιμπλε "είναι ενδεχομένως ο μόνος ευρωπαίος πολιτικός που έχει τη στόφα του διανοούμενου. Είναι πεπεισμένος Ευρωπαίος και γέννημα θρέμμα της ομοσπονδιακής ιδέας".
Ενώ γενικά για τους "φίλους" μας τα ρομπότ τους Γερμανούς υποστηρίζει ότι είναι "καλύτεροι ευρωπαίοι από ότι οι Γάλλοι ή εμείς οι Έλληνες".
Κοινώς, μας τρέξανε σαλάκια. Βέβαια το γιατί το να είσαι καλός ευρωπαίος είναι προσόν, εγώ δεν το καταλαβαίνω. Και δεν το καταλαβαίνω, επειδή το να είσαι καλός ευρωπαίος προϋποθέτει το να τα έχεις καλά με τη Γερμανία και τις παρατρεχάμενες λαχανιασμένες και καταϊδρωμένες λοιπές καπιταλιστικές τοσοδούλικες ευρωπαϊκές δυνάμεις. Και άντε, εγώ πες δεν είμαι καλός ευρωπαίος. Η Ευρώπη, πόσο καλή έχει φανεί μαζί μου; Πόσο καλή μπορεί να είναι μια Ευρώπη της οποίας το συμβούλιο απαρτίζουν κάποια συγκεκριμένα αρπακτικά με νύχια γαμψά;

Όπως επίσης δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει να είσαι καλός ευρωπαίος (πέρα απ'το γλύψιμο δηλαδή). Μπας και δε λαμβάνει η Ευρώπη έγκαιρα τον ελληνικό οβολό; Μπας και ξεπεράσαμε το χρέος της Ιταλίας και δεν το πήρα είδηση; Μήπως τα πορτοκάλια μας ήταν πολύ ξινά και η φέτα μας αλμυρή; Ή μήπως καλός ευρωπαίος είναι ο ευρωπαίος που καταδέχεται βρε αδερφέ να κάνει ένα μηνιαίο ταξιδάκι το χρόνο σε μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα; Και μάλιστα κλείνοντας πάμφθηνα αεροπορικά εισιτήρια, απολαμβάνοντας χαμηλότερες τιμές καταλυμάτων αλλά κατά τα άλλα ξεραίνοντας το σκατό του για να μην ξοδέψει και πολλά και δεν του βγει ο προϋπολογισμός των 40,000 € (τουλάχιστον) ετησίως. Ταυτόχρονα, ενισχύει την οικονομία της χώρας που επισκέπτεται, θαυμάζει τον πολιτισμό και τα αξιοθέατά της, ενημερώνεται και εμπλουτίζει τις ευρωπαϊκές του γνώσεις ως γνήσιος και άριστος πολίτης της γηραιάς ηπείρου.

Σε  αυτή την περίπτωση, όντως οι Έλληνες δεν είμαστε και πολύ καλοί ευρωπαίοι, διότι από την τεμπελιά και τη βαρεμάρα μας (από τι νομίζατε ότι θα πω;) ούτε μέχρι τη Χαλκιδική δε λέμε να συρθούμε, πόσο μάλλον να σηκώσουμε τον σκουριασμένο ποπό μας και να κουβαληθούμε σε έταιρη απολίτιστη και συννεφιασμένη χώρα. Για να μην αρχίσω να λέω ότι όπου και να πάμε το συγκρίνουμε με το σαντουιτσάδικο της Ποπίτσας, το καφέ της Χαράς και το λιοντάρι της Αμφίπολης και ξυνίζουμε τα μούτρα. Γιατί όπως και να το κάνουμε, "όταν εμείς φτιάχναμε πολιτισμό, οι βορειοευρωπαίοι εταίροι μας βαρούσαν ο ένας τον άλλο στο κεφάλι με ρόπαλα". Κλισέ, το ξέρω.

Ενώ οι Γερμανοί... Άλλη ράτσα βρε αδερφέ. Πιστή αλλά και αξιόπιστη, δουλευταρού, φερέγγυα. Πώς λέει το ρητό; Να πάρεις τρακτέρ Belarus, γυναίκα Πόντια και ευρωπαίο Γερμανό. Τώρα θυμήθηκα και τη διαφήμιση: "Ακάκιεεεεεε, ο ευρωπαίος να είναι Γερμανόοοοοος".

Να πέσουν οι μάσκες λοιπόν παρακαλώ, να φανούν οι "καλοί" Ευρωπαίοι. Οι "καλοί" Ευρωπαίοι, αυτοί που αγαπούν αγνά και θερμά την Ευρώπη, είναι αυτοί οι οποίοι, από αγάπη και μόνο, για δεκαετίες τώρα προσπαθούν να την κυριεύσουν, είτε με τα όπλα είτε με άλλου είδους όπλα, αυτά της οικονομικής υποτέλειας και εξαθλίωσης με τα οποία τιμωρούν εμάς αλλά και άλλους "κακούς" Ευρωπαίους. Το καταλάβατε τώρα στραβάδια;

Αυτό δε θέλατε να πείτε κ. Βαρουφάκη;



A. Pineli




Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2015

Εμπιστευτείτε το... ροζ






Η καινούρια διαφήμιση του Vanish ροζ επιδεικνύει διάφορους τρόπους αντιμετώπισης "σκληρών" και επίμονων λεκέδων, όπως λάδι, σάλτσα κλπ. Λοιπόν, υπάρχει κανένα απορρυπαντικό για τους επίμονους  λεκέδες απ'τα κακάκια που αφήνουμε απ' τη χαρά μας στα βρακάκια, παρακολουθώντας τη νέα μας σούπερ κυβέρνηση να "χορεύει" (το χορό του Ζαλόγγου ή του Ησαϊα) με την Ευρώπη και τους δανειστές της; Ή θα συνεχίσετε να μας τα πρήζετε με τη σοκολάτα και το γρασίδι;

Γιατί μπορεί το όχι μας να μην είναι και πολύ φανατικό, (τύπου Μεταξά), πιο πολύ με "Όχι μεν, αλλά" μοιάζει, αλλά πόσο καιρό αλήθεια έχει να ακουστεί έστω κι αυτό σ' αυτή την κακόμοιρη χώρα; Απ' την τόση περηφάνια μας λεκιάσαμε τα εσώρουχά μας και για πρώτη φορά περιμένουμε εναγωνίως να παρακολουθήσουμε τις ειδήσεις - του Alpha, όχι του Star, γιατί ο κ. Χατζηνικολάου είναι σε οίστρο τελευταία (δεξιούλης μου φαίνεται) και με αγχώνει... Περιμένουμε εναγωνίως και καμιά διαφήμιση απορρυπαντικού της προκοπής, μια και τώρα, όπου να 'ναι, λίγο μετά τις προγραμματικές και το Eurogroup, θα έχουμε λεφτά να αγοράσουμε μέχρι και το Essex. Σίγουρα πράματα.

Αφού το υποσχέθηκαν. Θα έχουμε αύξηση στους μισθούς με μηδέν απολύσεις στανταράκι, 13η σύνταξη στους χαμηλοσυνταξιούχους, (εσείς που προλάβατε να πεθάνετε καλά να πάθετε), μείωση στο ηλεκτρικό ρεύμα, κατάργηση του 1 ευρώ στις συνταγές και του πεντάευρου στα νοσοκομεία (όσοι βιαστήκατε να σπάσετε το κεφάλι σας.. κακό του κεφαλιού σας), επαναπρόσληψη απολυμένων (εκτός από μένα γαμώτο), ευνοϊκές ρυθμίσεις για κόκκινα δάνεια, για χρέη στο δημόσιο, στα ταμεία, στης Μιχαλούς, στο Μιχάλη Χατζηγιάννη και τον Χοσέ Αρμάντο Ντε Βασκόν Σέλος. Τα νερά από τις πλημμύρες θα αποτραβηχτούν, οι σεισμοί στον ελλαδικό χώρο θα απαγορευτούν με ειδικό νομοσχέδιο, το Κιλκίς θα αποκτήσει θάλασσα χωρίς πέτρες και αχινούς, ο Άη Βασίλης έρχεται, οι νεκροί θα αναστηθούν και οι ζωντανοί δε θα πεθάνουν ποτέ.

Και όλα αυτά τυλιγμένα με φιόγκο και με την ευχετήρια κάρτα των ΔΝΤ, ΕΚΤ και δε ΣΥΜΜΑΖΕΥΤΟΥ επάνω, αναγράφουσα: "Please, take your time! Σας περιμένουμε να μας ξοφλήσετε όταν θα είστε έτοιμοι, ω Έλληνες, εσείς, φωστήρες των εθνών".

Όχι λοιπόν, δε θα κρατήσω μικρό καλάθι. Και στην επόμενη συγκέντρωση συμπαράστασης στην κυβέρνησή μας, θα πάω κι εγώ.  Αρκεί να μη βρέχει. Ή να μη χιονίζει. Ούτε ο αέρας μου αρέσει. Και ο ήλιος μου λεκιάζει την επιδερμίδα. Αλλιώς όμως θα πάω σίγουρα. Μόνο να έχω βενζίνη. Και να μην έχω πονοκέφαλο. Ή περίοδο. Θα πάω. Τα λέμε εκεί.



A. Pineli

Κι αν υπερβάλλω ολίγον τι
για το καλό το κάνω
ελπίδα έχω στην καρδιά
και κάτι παραπάνω.