Αναζητώντας την καλοσύνη

Γεια σας. Είμαι ο Λαμπάκι 536Ω ή κάπως έτσι και έρχομαι από τον πλανήτη Πολυέλα 32ΖΚΩ, 30^ο ανατολικά του τροπικού του Καρκίνου ή κάπου εκεί και  367 εκατομμύρια - περίπου - έτη  φωτός μακριά, στο γαλαξία 800 και κάτι. Ταξιδεύω στο σύμπαν προκειμένου να μελετήσω τις διάφορες μορφές ζωής που συναντώ,  τη δομή και τα χαρακτηριστικά τους και κυρίως την ψυχοσύνθεσή τους, αν υπάρχει. Αναζητώ αυτό που εσείς ονομάζεται καλοσύνη.

Είχα ακούσει για τη φυλή των ανθρώπων από τους προγόνους μου, οι οποίοι απέτυχαν παταγωδώς να σας αναλύσουν και η αλήθεια είναι ότι ανυπομονούσα να σας συναντήσω και να τους αποδείξω ότι είστε άλλο ένα τίποτα στη μηχανή του χρόνου. Μου είχατε κινήσει την περιέργεια με την αγανάκτηση αλλά και το θαυμασμό που προκαλούσατε στους προγόνους μου, συναισθήματα τόσο αντικρουόμενα που απλά έπρεπε να σας γνωρίσω. Είμαι σίγουρος ή σίγουρη – δεν έχει διευκρινιστεί ακόμη – ότι από όλα τα είδη ζωής που έχω μελετήσει, εσείς θα είστε οι πιο καλοσυνάτοι.

Να’ μαι λοιπόν, μόλις προσγειώθηκα στη γη, κάπου βόρεια του ισημερινού, έκρυψα το όχημα πίσω από κάτι θάμνους, για να μην προκαλέσω και πανικό, και είπα να τεντώσω λιγάκι τα μουδιασμένα μου μέλη. Ίσως αργότερα κολατσίσω κάτι, αυτά τα χαριτωμένα τετράποδα που κάνουν νιάου νιάου στα κεραμίδια φαίνονται πεντανόστιμα. Είμαι βέβαιος ότι θα βρω σύντομα ένα καλοσυνάτο ον κάπου εδώ κοντά και θα την κάνω για παραπέρα οσονούπω.

Βρίσκω μια πορεία με χιλιάδες κόσμο και την ακολουθώ. Κάπου πάνε, κάτι φωνάζουν, κάτι κρατάνε. Παραπάνω δεν ξέρω, αλλά φωνάζω κι εγώ. Εμφανίζονται ξαφνικά και κάτι άλλοι, επίσης εξωγήινοι, με πανοπλίες και κοντάρια  - μα από πού ήρθαν πρέπει να τους ρωτήσω, αλλά αργότερα γιατί προς το παρόν βαράνε. Άουτς, πονάει καλέ και τι είναι ξαφνικά αυτό το νέφος, επιτέλους λίγο καθαρός αέρας, κάτι μας ρίχνουν που μοσχοβολάει και νιώθω λίγο σα στο σπίτι μου. Αγρίεψαν τα πράγματα, τώρα με δέρνουν και οι δυο, αποχωρώ μωλωπισμένος και ακόμη πιο πεινασμένος από πριν – ο καπνός μου άνοιξε την όρεξη. Δεν υπάρχει καλοσύνη εδώ πάντως. Προχωρώ παρακάτω.

Βλέπω κόσμο να καταφεύγει σε κάτι σπηλιές υπογείως. Ας δοκιμάσω κι εγώ. Φτάνω σε μια πλατφόρμα, θόρυβος και τρένα και πολύ λαός. Ανεβαίνω κι εγώ σε ένα από αυτά, κάπου θα με πάει, κάτι θα βρω. Με πλησιάζει ένας τύπος με πολλές τρίχες και γουρλωτά μάτια – επιτέλους θα συνομιλήσω με έναν από σας – μου κολλάει κάτι αιχμηρό στο πονεμένο μου πλευρό και ψιθυρίζει με μια ανάσα που βρωμάει χαλασμένο γατί : “Τα λεφτά σου και ήσυχα γιατί σου την κάρφωσα”. Μου την κάρφωσε; Μα τι εννοεί το υποδεέστερο αντικείμενο της μελέτης μου; Βγάζω το λέιζερ τσέπης, τον κόβω στα δυο και αποχωρώ πάνω στην ώρα και πριν αντιληφθούν τα υπόλοιπα υποκείμενα τα καθέκαστα και αρχίσουν τις τσιρίδες. Δεν υπάρχει καλοσύνη εδώ. Τα πράγματα είναι πιο δύσκολα απ’ όσο νόμιζα. Και πεινάω.

Καταλήγω σε μια πλατεία. Πουλάκια, παιδάκια και πάλι πλήθος. Κάτι τους δίνουν, κάτι ήρθαν να πάρουν, για κάτι στοιβάζονται σε μια άκρη της πλατείας και σπρώχνουν και μαλώνουν και δέρνονται. Πλησιάζω κι εγώ, δειλά δειλά αυτή τη φορά γιατί είμαι και υποψιασμένος και δεν την ξαναπατάω. Ρωτώ προσεκτικά και ευγενικά μια γηραιά κυρία με πορτοκαλί μάγουλα και τσεμπέρι στα μαλλιά – τι γούστο θεέ μου – και μου απαντά ότι δίνουν τρόφιμα και να πάω πιο εκεί γιατί της κόβω τους ελιγμούς. Έχω αρχίσει να τα παίρνω και πάω να κάτσω με τα παιδάκια. Σίγουρα θα βρω λίγη καλοσύνη εδώ. Θα παίξουμε, θα κάνουμε σπιτάκια, θα πούμε και κανένα τραγουδάκι και θα πάω επιτέλους για φαγητό. “Μαμάαααααααα, ένας κύριος θέλει να παίξουμε”! Με κυνηγούν ανελέητα καμιά δεκαριά οργισμένες μητέρες και μωλωπίζομαι ξανά. Αλήθεια, πολύ υπερπροστατευτικές δεν είναι οι μανάδες σας; Και καθόλου καλοσυνάτες με τους αγνώστους.

Δεν αντέχω άλλο την πείνα και επιστρέφω στο σκάφος. Παραιτούμαι ανόητα γήινα όντα. Τι βλέπω; Ένας εκπρόσωπός σας δίπλα στο σκάφος μου αποζητά λίγη επαφή; “Δικός σας είναι το όχημα κύριε; Δε μπορείτε να παρκάρετε εδώ. Θα μπορούσα να δω την άδεια και το δίπλωμά σας παρακαλώ”; Επιτέλους, ένα ευγενές και καλοσυνάτο ανθρωποειδές, τον ευχαριστώ πολύ και τον κάνω μια χαψιά. Αποστολή εξετελέσθη. Καλοσύνη ευρέθη και στομάχι γέμισε. Έφυγα.

Υ.Γ. Φίλοι της αστρονομίας παρακαλώ να με συγχωρήσετε για τις μηδαμινές μου γνώσεις σχετικά με την ακριβή τοποθεσία του πλανήτη Πολυέλα (το λ παχύ παρακαλώ). Άλλος είναι ο σκοπός μου, καταλαβαίνετε.